Henri Vermeiren (1942-2015)
“Het was me een waar genoegen.” Dat zei Henri enkele dagen voor zijn overlijden toen hij een speech afstak voor Lutgarde over zijn inzet voor parochiezaal en dorpshuis. “Een waar genoegen…”, we proberen te doorgronden waaruit dat genoegen bestond.
Henri was een man van de cijfertjes en van het zakelijk inzicht, bedachtzaam, voorzichtig, discreet, zo discreet dat zelfs zijn familie niet wist waar hij allemaal mee bezig was. Het zijn eigenschappen die hem van pas kwamen toen hij betrokken werd bij het beheer van de vereniging van de parochiale werken van de dekenij.
Hij professionaliseerde vanaf de jaren negentig het financieel beheer en consolideerde de handelingen van de verschillende parochies, waarvan hij de medewerkers met raad en daad bijstond. Hij bracht de balansen en jaarrekeningen in orde. Binnen deze vzw was hij ook voor Kalfort bestuurder en later, bij de fusie van de parochies, bestuurder van de gefusioneerde vzw. In 2000 nam hij het beheer van de Kalfortse parochiezaal van Desiré Meersmans over. Samen met enkele trouwe vrijwilligers puzzelde hij aan een werkbare formule, om de parochiezaal draaiende te houden. Hij zorgde dat de financiële toestand in orde bleef. Wat moest worden betaald, moest worden betaald. Wat kon worden kwijtgescholden, werd kwijtgescholden. Geef aan de keizer wat de keizer toekomt. Alles zo rechtvaardig mogelijk.
Overwegen, tellen, begroten, becijferen, factureren… het stille werk achter de schermen. Niet altijd even dankbaar. Want niemand wil graag betalen. Maar de rekeningen moeten kloppen. Zo was Henri de man van het bewaren, het handhaven, het bewaken van de financiële fundamenten van wat velen dierbaar was: de parochie, de parochiezaal. Niets revolutionairs, maar er voor zorgen dat alles op zakelijk vlak vlotjes verder liep, zoals het jaren had gedaan. Ik ben ervan overtuigd dat Henri daarin “genoegen” schepte. Op zich is dàt al een grote verdienste. Maar de stap die hij daarna zette, was veel groter en was wél revolutionair.
In 2002 was hij initiatiefnemer van een denkgroep om een toekomst te zoeken voor de parochiezaal. Hij brak mee uit de oude denkkaders en stapte enthousiast maar behoedzaam mee in het verhaal van een nieuw dorpshuis voor Kalfort. Hij verliet het louter bewaren, en ging resoluut voor de verandering. Met pijn in het hart en met de nodige weemoed brak hij af waarvoor hij zelf zo hard had gewerkt, om mee te ijveren voor een ambitieus en gedurfd project: een nieuw dorpshuis, onderdeel van een vernieuwde Vrededaalsite met brasserie, Rozenkransweg en groen park.
Hij was aanwezig op alle vergaderingen: de overlegmomenten in parochiezaal, pastorij en gemeentehuis, de werfvergaderingen, de raad van bestuur, de algemene vergadering, het financieel comité. Op al deze vergaderingen liet hij ons, vanzelfsprekend als penningmeester, genieten van zijn jarenlange ervaring en zijn zakelijk inzicht, gekruid met zijn aparte humor. Alweer niet in de schijnwerpers, maar bijna onzichtbaar op de achtergrond.
En ik denk dat hij zich daar ook goed voelde, niet als grote spreker of leider, maar als expert tussen rekeningen en balansen, facturen en verzekeringen, statuten en BTW-aangiftes, en ook als wijze vaderfiguur tussen de mensen van Kalfort. Henri was zo een onmisbare brugfiguur tussen oud en nieuw, tussen parochiezaal en dorpshuis, tussen de Kalfortse leefgemeenschap en de Puurse parochiale werken. Hij steunde het dorpsproject 100 % en verdedigde het bij zijn vrienden. Op die manier heeft hij een onvervangbare rol gespeeld in een grootse Kalfortse realisatie. Alles voor een Kalfort dat hem dierbaar was, en waar hij van hield. Vriendschap, engagement, rechtvaardigheid, trouw aan het gegeven woord, recht door zee, kundigheid, bedachtzaamheid, voorzichtigheid, steeds het beste nastrevend, allemaal woorden die ik na zijn overlijden uit de reacties heb opgetekend… en dat alles overgoten met een ondeugend trekje, vooral als na enkele Duvels zijn pretoogjes begonnen te glinsteren.
Beste Henri, we hadden graag nog lang met jou mogen samenwerken, nog lang mogen genieten van wat er is gerealiseerd, met jou nog wat pinten willen drinken na vele vergaderingen, met jou de financiële toestand nog verder willen bekijken. We hadden je graag ook dit jaar - fier op Kalfort - in de ommegang zien stappen. En we hadden je graag uitgebreid willen bedanken en in de bloemetjes zetten. Maar de ziekte was jou en ons te snel af. Een ziekte, die je heel moedig hebt gedragen. Wat je als je plicht beschouwde heb je tot op het einde verder gedaan. Ik hoop dat je echtgenote Lutgarde, je kinderen en kleinkinderen zich mogen optrekken aan wat hun pa mee heeft mogelijk gemaakt. Je hebt de realisatie van die “mooie zaal”, zoals je het zelf nog op het einde zei, mogen meemaken. Maar het verhaal is hier niet geëindigd, het project van stenen en mensen nog niet afgesloten. We pikken het op waar je hebt moeten afhaken en zullen je nagedachtenis eren door verder te laten zien tot wat positieve samenwerking kan leiden.
Beste Henri, je bijdrage aan dit alles zal niet worden vergeten. Je hebt een steen verlegd in een rivier op aarde. Je hebt vele stenen helpen verleggen hier aan de Molenbeek in Kalfort, waardoor onze stroom voor altijd een andere weg is uitgegaan. Namens de hele Kalfortse dorpsgemeenschap, hartelijk dank.
Beste Henri, het was ons een waar genoegen.
Luc Schokkaert
Kalfort, 27 mei 2015.