En de geur van september

Kalfort Kermis, de processie, het begin van het nieuwe schooljaar... Alweer voorbij is de tijd van zalig zonnen en zorgeloos stoeien. Is het vroeger anders geweest ? Waarschijnlijk niet, maar toen had je nog van die kermissen. Sta ik alleen met dat gevoel dat zo'n kermis de lust van een kant-en-klaar vakantie op zijn minst wist te benaderen ? Althans wanneer je het geluk had in een dorp te wonen waar de kermis een volle week draaide en dan nog wel de laatste week van augustus, vlak voor het schooljaar zou beginnen. Alsof je de school nog eens lekker boe kon toeroepen.

In zulk een dorp leefde ik en overigens was het dan natuurlijk altijd mooi weer. Alleen al de week voor de eerste kermisdagen was er al een van speels genoegen. Een van de kameraden kwam opgewonden aangefietst met de melding : "De barakken zijn daar !". Haast stoetsgewijs stapten wij op naar de uithoeken van ons dorp en scandeerden de bevolking toe : "De barakken zijn daar... de barakken zijn daar !" En dan te worden ingelijfd in de ploeg die mee mocht helpen het circus op te trekken, of de botsautootjes, of beter nog de wilde dieren mocht voederen. Erg mooi als beloning was ook, na het inpassen van het kraam op de aangewezen plaats, een kijkje te mogen nemen binnenin : al dat speelgoed ! Wat een heerlijkheden, die helaas het besef van geldtekort nijpend stelden en het tactische plan stijfden om toch geen tante of oom vergeten te groeten op kermiszondag. Plan dat overigens steeds nauwgezet en met goed gevolg werd uitgevoerd.

Dan zondagochtend ! Alleen duurde de hoogmis met drie heren wat te lang en van die processiegang werd je ook zo moe. Maar daarna volgde de bevrijding. Met het vaste voornemen het geld niet te laten rollen, werd eerst een rondgang gemaakt langsheen de eindeloos lange rij foorkramen. Wie houdt dergelijke kastijding vol ? Dat prachtige knipmes lag daar zo staalhard te blinken en aan de botsautootjes stond die vervelende zak dat lief kind over te halen om in te stappen. Erger nog, uit de rups stapte dat andere lieve wicht met die pummel glimlachend aan haar zij. Hier moest wat geld tegenaan. Als iets smelt voor de zon, dan wel geld. En ooms en tantes waren ook niet in de buurt. Stond daar cowboy Williams geen reclame te maken voor zijn kansspel ? Om mensen te lokken liet hij enkele kinderen een wedstrijd spelen en gaf de winnaar een geldprijs. Jawel, Williams beloofde degene die als eerste een doos van 250 g pralines binnenwerkte een 'goeie kermis'. Wie stond er als eerste naast Williams ? Juist ! Gemakkelijk gewonnen, vingers in de neusgaten ! Jongens dat gevoel van rijk zijn. Een prachtige zondag beleefd.

Zo ging dat een ganse week door. Maar aan kermissen komt een einde en schoolmaandag dient zich steeds opnieuw aan. Nog altijd snuif ik de geur van geploegde grond doordrongen van septembernevels die niet mogen verhullen dat de meester altijd gelijk heeft. Maar met een nieuwe lijn beginnen geeft toch ook een apart gevoel.

Frans Wauters