En de geur van september
Kalfort Kermis, de processie, het begin
van het nieuwe schooljaar... Alweer voorbij is de tijd van zalig zonnen
en zorgeloos stoeien. Is het vroeger anders geweest ? Waarschijnlijk niet,
maar toen had je nog van die kermissen. Sta ik alleen met dat gevoel dat
zo'n kermis de lust van een kant-en-klaar vakantie op zijn minst wist
te benaderen ? Althans wanneer je het geluk had in een dorp te wonen waar
de kermis een volle week draaide en dan nog wel de laatste week van augustus,
vlak voor het schooljaar zou beginnen. Alsof je de school nog eens lekker
boe kon toeroepen.
In zulk een dorp leefde ik en overigens was het dan natuurlijk altijd
mooi weer. Alleen al de week voor de eerste kermisdagen was er al een
van speels genoegen. Een van de kameraden kwam opgewonden aangefietst
met de melding : "De barakken zijn daar !". Haast stoetsgewijs stapten
wij op naar de uithoeken van ons dorp en scandeerden de bevolking toe
: "De barakken zijn daar... de barakken zijn daar !" En dan te worden
ingelijfd in de ploeg die mee mocht helpen het circus op te trekken, of
de botsautootjes, of beter nog de wilde dieren mocht voederen. Erg mooi
als beloning was ook, na het inpassen van het kraam op de aangewezen plaats,
een kijkje te mogen nemen binnenin : al dat speelgoed ! Wat een heerlijkheden,
die helaas het besef van geldtekort nijpend stelden en het tactische plan
stijfden om toch geen tante of oom vergeten te groeten op kermiszondag.
Plan dat overigens steeds nauwgezet en met goed gevolg werd uitgevoerd.
Dan zondagochtend ! Alleen duurde de hoogmis met drie heren wat te lang
en van die processiegang werd je ook zo moe. Maar daarna volgde de bevrijding.
Met het vaste voornemen het geld niet te laten rollen, werd eerst een
rondgang gemaakt langsheen de eindeloos lange rij foorkramen. Wie houdt
dergelijke kastijding vol ? Dat prachtige knipmes lag daar zo staalhard
te blinken en aan de botsautootjes stond die vervelende zak dat lief kind
over te halen om in te stappen. Erger nog, uit de rups stapte dat andere
lieve wicht met die pummel glimlachend aan haar zij. Hier moest wat geld
tegenaan. Als iets smelt voor de zon, dan wel geld. En ooms en tantes
waren ook niet in de buurt. Stond daar cowboy Williams geen reclame te
maken voor zijn kansspel ? Om mensen te lokken liet hij enkele kinderen
een wedstrijd spelen en gaf de winnaar een geldprijs. Jawel, Williams
beloofde degene die als eerste een doos van 250 g pralines binnenwerkte
een 'goeie kermis'. Wie stond er als eerste naast Williams ? Juist ! Gemakkelijk
gewonnen, vingers in de neusgaten ! Jongens dat gevoel van rijk zijn.
Een prachtige zondag beleefd.
Zo ging dat een ganse week door. Maar aan kermissen komt een einde en
schoolmaandag dient zich steeds opnieuw aan. Nog altijd snuif ik de geur
van geploegde grond doordrongen van septembernevels die niet mogen verhullen
dat de meester altijd gelijk heeft. Maar met een nieuwe lijn beginnen
geeft toch ook een apart gevoel.
Frans Wauters